retreats


Krishnamurti Retreats Worldwide weergeven op een grotere kaart

donderdag 21 juni 2007

De Kern van Krishnamurti's Leer

De kern van Krishnamurti's leer zit vervat in de uitspraak die hij deed in 1929 wanneer hij zei: 'De waarheid is een land zonder paden erheen'. De mens kan niet tot waarheid komen via enige organisatie, enig geloof, dogma, priester of ritueel, noch via filosofische kennis of psychologische technieken. Hij moet de waarheid vinden via de spiegel van relaties, het begrijpen van de inhoud van zijn eigen geest, via waarnemen en niet door intellectuele analyse of introspectie en ontleding. De mens heeft beelden gemaakt als een beschermingschild -- religieuze, politieke en persoonlijke beelden. Deze beelden bestaan in de vorm van symbolen, ideeën en geloofsovertuigingen. Het gewicht van deze beelden beheerst het denken van de mens, zijn relaties en zijn dagelijks leven. Deze beelden zijn de oorzaak van onze problemen, omdat ze mensen onderling verdelen. Zijn perceptie van het leven wordt gevormd door de concepten die zich reeds in zijn geest gevormd hebben. De inhoud van zijn bewustzijn bepaald zijn hele bestaan. Deze inhoud is bij de hele mensheid gemeenschappelijk. Individualiteit is de naam, de vorm en de oppervlakkige cultuur die hij verwerft van traditie en omgeving. Het unieke van de mens ligt niet in het oppervlakkige, maar in de totale vrijheid van zijn bewustzijn, dat gemeenschappelijk is bij de hele mensheid. Hij is dus geen individu.
Vrijheid is geen reactie: vrijheid is geen keuze. Het is een stelling van de mens dat hij vrij is omdat hij keuzevrijheid heeft. Vrijheid is zuiver waarnemen zonder richting, zonder angst voor straf of beloning. Vrijheid is er zonder motief, vrijheid ontstaat niet op het einde van de evolutie van de mens, maar is er al in de eerste fase van zijn bestaan. Door waarneming, begin je het gebrek aan vrijheid te ontdekken Vrijheid vind je in het gewaar zijn zonder voorkeur of afkeer van ons dagelijks leven en onze dagelijkse activiteiten.
Denken is tijd. Denken ontstaat uit ervaring en kennis, die niet te scheiden zijn van de tijd en het verleden. De tijd is de psychologische vijand van de mens. Onze handelingen zijn gebaseerd op kennis, en dus op tijd, dus de mens is altijd een slaaf van het verleden. Het denken is altijd beperkt en daarom leven we voortdurend met tegenstrijdigheden en conflict. Er bestaat geen psychologische evolutie.
Wanneer de mens zich bewust wordt van de beweging van zijn eigen gedachten, dan zal hij de scheiding tussen de denker en de gedachte zien, de waarnemer en het waargenomene, degene die ervaart en de ervaring. Hij zal ontdekken dat deze scheiding een illusie is. Enkel dan bestaat er zuiver waarnemen, dat inzicht is zonder een schaduw van het verleden of van de tijd. Dit tijdloze inzicht brengt een diepgaande omwenteling in de geest met zich mee.

Totale negatie is de essentie van het positieve. Wanneer alle dingen die het denken psychologisch voortgebracht heeft, genegeerd worden, enkel dan bestaat er een liefde, die mededogen en intelligentie is.



Deze tekst werd oorspronkelijk geschreven door K zelf op 21 oktober 1980, voor "Krishnamurti, de jaren van vervulling" door Mary Lutyens, het tweede deel van zijn biografie, gepubliceerd door Farrar, Straus & Giroux in 1983. Copyright © Mary Lutyens. Nadat hij hem herlezen had, voegde hij nog een paar zinnen toe. (vert. JDW)

2 opmerkingen:

Anoniem zei

Hoe moeilijk is het niet met woorden over te brengen datgene wat eigenlijk woordloos is?
Woorden en denken constitueren het grootste gedeelte van onze dagelijkse activiteit. Je zou zelf kunnen stellen dat zij "ons" maken wat of wie we voor het grootste deel van de tijd "zijn". Maar "zijn" we dit wel werkelijk? Is er een mogelijkheid inzicht te krijgen in dit proces? En hoe breng je dit inzicht over? Is het uberhaupt overdraagbaar via een medium als taal, slechts een (gebrekkig) "survival"-instrument?

Unknown zei

:-) inderdaad. Taal en denken. Taal structureert ons denken. Denken bepaalt ons handelen. Denken neemt zo een belangrijke plaats in, dat er geen ruimte meer is voor waarnemen zonder taal, zonder naam, zonder toevoeging of associatie.

Dat andere kan ik niet kennen, het denken kan dit niet ontmoeten, want vanals dit denkapparaat in gang schiet, oeps is het weg. Ik hou me niet bezig met het beschrijven van een herinnering van iets van dien aard.

Zijn we dit wel werkelijk? Dit denkapparaat is zo dominant aanwezig meestal mijn functioneren aan het organiseren. Zodat de 'grond' niet waarneembaar is. Er is wel een heel duidelijk zien van het inadequate van het denken, het relativeren ervan. Er is een voortdurend scannen van wat er is, binnen en buiten, ook soms bij lichte slaap. En een opmerken van het ev. wegduwen van het onaangename.

Door aikidotraining niet meer vertrouwend op denken als 'survival'-instrument. Alleen maar een grote openheid, vrij van interpretatie, een gewaarzijn is 'secure'.