retreats


Krishnamurti Retreats Worldwide weergeven op een grotere kaart

maandag 30 juli 2007

I am Life

I have no name;
I am the fresh breeze of the mountains.
I have no shelter;
I am as the wandering waters.
I have no sanctuary, like the dark gods;
Nor am I in the shadow of deep temples.
I have no sacred books;
Nor am I well-seasoned in tradition.

I am not in the incense
Mounting on high altars,
Nor in the pomp of ceremonies.
I am neither in the graven image
Nor in the rich chant of a melodious voice.

I am not bound by theories
Nor corrupted by beliefs.
I am not held in the bondage of religions,
Nor in the pious agony of their priests.
I am not entrapped by philosophies,
Nor held in the power of their sects.

I am neither low nor high,
I am the worshipper and the worshipped.
I am free.

My song is the song of the river
Calling for the open seas,
Wandering, wandering.

I am Life.


J. Krishnamurti, The Song of Life, XV, p 30-31,
The Star Publishing Trust, Ommen Holland, 1931

zondag 29 juli 2007

The Raindrop

Does the raindrop hold in its fullness
The raging stream?
Does the raindrop in its loneliness
Feed the solitary tree on the hill?
Does the raindrop in its great descent
Create the sweet sound of the many waters?
Does the raindrop in its pureness
Quench the aching thrist?

It is the unwise who chase
The shadow of self in Life.
And Life Eludes them,
For they wander in the ways of bondage.

Wherefore the struggle in loneliness of division?
In Life there is neither you nor I.

J. Krishnamurti, The Song of Life, XIV, p 29
The Star Publishing Trust, Ommen Holland, March 1931

As the Wide River, whose Waters Know no Bondage

As out of the deep womb of a mountain

Is born a swift-running steam;

So out of the aching depths of my heart

Has come forth joyous love,

The perfume of the world.



Through the sunlit valleys rush the waters,

Entering lake upon lake,

Ever wandering, never still;

So is my love,

Emptying itself from heart to heart.



As the waters move sadly

Through the dark, cavernous valley;

So has my love become dull

Through the shame of easy desire.



As the tall trees are destroyed

By the strong rush of waters

That have nourished their deep roots;

So has my love torn cruelly

The heart of its rejoicing.



I have shattered the very rock on which I grew.

And as the wide river

Now escapes to the dancing sea,

Whose waters know no bondage;

So is my love in the perfection of its freedom.


J. Krishnamurti, The Song of Life, XI, p 24-25, The Star Publishing Trust, Ommen Holland, March 1931

The Secret Perfume

Listen, O friend
I will tell thee of the secret perfume of Life

Life has no philosophy,
No cunning systems of thought.

Life has no religion,
No adoration in deep sanctuaries.

Life has no god,
Nor the burden of fearsome mystery.

Life has no abode,
Nor the aching sorrow of ultimate decay.

Life has no pleasure, no pain,
Nor the corruption of pursuing love.

Life is neither good nor evil,
Nor the dark punishment of careless sin.

Life gives no comfort,
Nor does it rest in the shrine of oblivion.

Life is neither spirit, nor matter,
Nor is there the cruel division of action and inaction.

Life has no death,
Nor has it the void of loneliness in the shadow of Time.

Free is the man who lives in the Eternal,
For Life is.

J. Krishnamurti, The Song of Life, IV, p 14-15,
The Star Publishing Trust, Ommen Holland, March 1931

vrijdag 27 juli 2007

The Unburdened Mind, part 5

Now seeing that a problem cannot be solved from the past,
that in no circumstance can one respond fully,
wholly to this immense challenge in terms of the past,
seeing this, the action that emerges is completely new.

Have you understood? Do you see that response?
Or do you only see it intellectually, which means verbally.
If you see it verbally you are seeing it fragmentarily,
and therefore it is not a whole response.
But if you actually see the danger of your conditioning,
of the culture in which you have been brought up,
there is the immediate action of freedom.

Now, the mind --
by the mind we mean
the totality n which there is no fragmentation at all as the intellect,
as the brain, as ambition, as sentiment, but the whole --
such a mind sees the danger of nationalism,
of this absurdity called religion.

It sees that all the so-called religious people

are repeating in terms of the past,
which is the image they have of the Christ,

or of the Buddha or of the Krishna;
it sees that if you act according to the past,
you are not only adding to the confusion, to the misery,
you are utterly degenerating.
Degeneracy comes in only
when you see the danger and do not act.

If yo see the danger, you will act;
and it is only the mind that sees, listens, learns

that is always happy.

Therefore, there is never action but acting, the acitve principle --
there is no division and hence no conflict.
Learning is in movement and that which is in movement is free.


But a mind that has conclusions,

formulas, opinions, judgements, commitments,
such a mind is not a free mind,
when it meets the immense, complex problem of living,
it is incapable of meeting it wholly, completely,

with that feeling of sacredness.

So that is the thing in front of you.
The house is burning

and all your attempts in terms of the past
will not put that fire out.
The putting out of that fire
demands a new quality of mind
and a vital movement of the heart which is completely different.

Love is not pleasure. Love is not desire.
This is the quality which you must have now, not tomorrow;
a quality whcih you cannot possibly practise,
which you cannot possibly cultivate.
That whih you practise, cultivate, becomes mechanical.



Truth is not yours, or mine;
it is in no temple, no church,
it is not in an image,
it is not in a symbol.
It is there for you to see and know.
It is the free mind, the lovely, clear, perceptive mind
that sees and acts.




Krishnamurti Foundation Bulletin 17, Spring 1973, p 14-15 A talk which K gave in New Delhi in November, 1969.

donderdag 26 juli 2007

The Unburdened Mind, part 4

Are you working as hard as the speaker,
or are you merely listening to words?

To communicate means to build, to create together,
that is the beauty of communication.
And that ceases when the speaker becomes an authority
and you are listening merely, as students or disciples.
There is only learning.
What you have learnt is of the past and
acting from what has been accumulated is a process of acquisition,
whereas learning should be a movement, not an accumulation.

If you understood this with your heart and mind,
you would lead a different kind of life.
The test and the proof of learning is your life.
A mind which is facing the crisis
is always new, fresh and full of vitality.

But if you responding in terms of 'I am', in terms of the past,
then your response is going to create
more misery, more mischief, more wars.
So long as you are a Hindu, a Muslim,
so long as you assert that 'I am',
you are bringing about degeneration in yourself
and in the world.


What is the new quality of mind and the heart
that responds immediately,
not in terms of the past,
not in terms of the future?
The moment it repsonds in terms of the past,
it is still living in the framework of the term 'to be'.

Let me put it differently.
Our action is based on idea, knowledge, tradition;
it is memory. In the technological world that is necessary.
The whole scientific knowledge,
the development of technology,
is based on experience, accumulation and knowledge.
That is absolutely necessary.

But a mind that has a new quality,
a new dimension, a new way,
must act without the past
and also not in terms of the future --
which means freedom.

How is that freedom to act, to come about?
How is the mind to act without the past? --
the past being the conditioning as a Hindu,
the past being the result of influence, education, race?
If you act in these terms, then you are not meeting the crisis.
The question is: how is a mind that s free frim the past
free from the implication of 'to be',
how is it to act?

If you have understood the question,
then you will see that what is important is
perception, the seeing, observing.
If there is an interval between perception and action,
that interval is time.
When you see something which is danger,
which may cause harm physically,
your response to it is instant;
there is no thinking about it.
There is no interval between perception and action,
no gap, there is immediate response and action.

(...) Krishnamurti Foundation Bulletin 17, Spring 1973, p 13-14
A talk which K gave in New Delhi in November, 1969.

woensdag 25 juli 2007

The Unburdened Mind, part 3

Can the mind, which is heavily conditioned,
break through, so that it has great depth,
a quality which is not the result of training,
propaganda, of acquired knowledge?
And can the heart which is burdened with sorrow,
which is heavy with all the problems of life --
the conflicts, the confusion, the misery,
the ambition, the competition --
can that heart know what it means to love?
Love that has no jealousy, no eny,
that is not dictated to the intellect,
love that is not merely pleasure.
Can the mind be free to observe, to see?
Can the mind reason logically, sanely, objectively
and not be a slave to opinions, to conclusions?
Can the mind be unafraid?
Can the heart know what it means to love --
not according to social morality
for social morality is immorality.
You are all very moral according to society,
but you are all very immoral people.
Don't smile, that is a fact.

You can be ambitious, greedy, envious,
acquisitive, full of hate, anger
and that is considered perfectly moral.
But if you are sexual
that is considered something abnormal,
and you keep it to yourself.

And you have patterns of actions and ideas --
what things you should do, how a sanyasi should behave,
that he must not marry,
that he must lead a life of celibacy;
this is all sheer nonsense.

Now how are you to confront this issue? What should you do?
First of all, you have to realise that you are all slaves to words.
The word 'to be' has conditioned your mind.
Your whole conditoning is based on that term 'to be':
I was, I am, I will be.
The 'I was' conditions the 'I am'
which controls the future.
All your relegions are based on that.
All your conceptuel progress is based on that term 'to be'.

The moment you use the word,
not only verbally but with significance,
you inevitably assert being as 'I am' --
'I am God', 'I am the everlasting',
'I am a Hindu or a Muslim'.

The moment you live within that idea or within that feeling
of being or becoming oor having been, you are a slave to that word.

The crisis is in the present.
The crisis is never in the future, nor in the past;
it is in the present, in the living actual present
of the mind which is conditioned by that term 'to be'
and is incapable of meeting the problem.
The moment you are caught in that word
and the meaning of that word
you have time.
And you think time will solve the problem.

Are you following all this, not verbally,
but in your heart, in your mind, in your being,
because it is a matter of
tremendous meaning and value and importance.
Because, the moment you are free of that word
and of the significance of what is behind that word --
the past, of having been --
which conditions the present and shapes the future,
then your response to the present is immediate.

If you really understand this,
there is an extraordinary change in your outlook.
This is really meditation, to be free of that movement of time.

How can the mind, being aware of itself,
perceive the truth of this?
Not intellectually, for that has no meaning whatsoever.
You know that when there is danger
your whole response to the danger is immediate.
You see the bus hurtling towards you,
and your response is immediate.

When you say 'I will love' it is not love.
Please don't accept this as a theory, as an idea to think about.
You don't think about danger.
There is no time, there is only action.
A mind that is no longer thinking in terms of time,
which is 'to be', is acting out of time.
And the crisis demands action which is not of time.

This is one of the most difficult things.
Don't say you have understood it.
Don't say let us get on with it,
because, on that word 'I am'
your whole culture is based.
The moment you have this feeling 'I am',
you must be in contradiction, in division --
'I am' and 'you are', 'we' and 'they' --
the moment division takes place,
a fragmentation in the assertion that 'you are',
you are no longer an individual,
that is, a single, whole unit.
Do you know what that word 'whole' means?
Whole means healthy
and it also means holy.
So the individual who is wholly undivided in himself
is healthy, holy, which means he is not in conflict.
(...)
Krishnamurti Foundation Bulletin 17, Spring 1973, p 12-13
A talk which K gave in New Delhi in November, 1969.

dinsdag 24 juli 2007

The Unburdened Mind, part 2

You cannot possibly look at these problems with an old mind,
living a conditioned, nationalistic, individualistic life.
The word 'individual' means
a being that is not divided,
that is indivisible.
But individuals are divided in themselves;
they are fragmented,
they are in contradiction.
What you are, society is and the world is.
So the world is you,
not something apart, outside you.

And when you observe this phenomenon
throughout the world,
the confusion that is created by the politicians
with their lust for power,
and the priest turning back
to his old responses,
muttering a few words in Latin, Sanskit, Greek or English,
you have no faith or trust
in anything or anybody any more.

The more you observe outwardly what is going on and
the more you observe inwardly,
you have no trust in anything
nor have you confidence in yourself.

So the question is whether it is at all possible
to throw away immediately all conditioning.
That means, as the crises is extraordinary,
you must have a new mind, a new heart,
a new quality in the mind,
a new freshness, an innocency.
And that word innocency means
an inability to be hurt.

It is not a symbol, it is not an idea,
but it is actually to find out
if your mind is capable
of not being hurt by any event,
by any psychological strain,
pressure, influence,
so that it is completely free.

If there is any form of resistance,
then it is not innocency.
It must be a mind that is capable of
looking at the crisis
as though for the first time,
with a fresh mind, a young mind,
yet not a mind that is in revolt.

Students are in revolt against the pattern,
the established order,
but the revolt does not answer the problem,
the human problem,
which is much vaster than the revolt of the student.

(...)

Krishnamurti Foundation Bulletin 17, Spring 1973, p 11-12
A talk which K gave in New Delhi in November, 1969.

The Unburdened Mind, part 1

There are many problems.
The house is burning,
not only your particular little place but the house of everyone;
it does not matter where one lives,
in the Communist world or in the world of affluence
or in this poverty-ridden country;
the house is burning.

This is not a theory, not an idea,
not something the expert, the specialist points out.
There are revolts, racial conflicts, immense poverty,
the explosion of population.
There are no limits to cross any more,
either going to the moon,
or in the direction of pleasure.

Organised religions, with their doctrines, beliefs, dogmas and priests,
have completely failed and have no meaning any more.
There is war and peace that the politician is trying to bring about (which) is no peace at all.

Do you see all this? -- not as a theory,
not as something pointed out for you to accept or to reject,
but as something from which you cannot possibly escape,
either by resort to some monastery
or to some past traditional ideation.

The challenge is there for you to answer:
it is your responsibility.
You have to act,
you have to do something entirely different;
and, if possible,
find out if there is a new action,
a new way of looking at the whole phenomenon of existence.

(...)

Krishnamurti Foundation Bulletin 17, Spring 1973, p 11
A talk which K gave in New Delhi in November, 1969.

zondag 22 juli 2007

Wat is zelfkennis?

vraag: Wat is die zelfkennis waar u over praat, en hoe kan ik die krijgen? Waar moet ik mee beginnen?

Jiddu Krishnamurti:
Luister hier vooral aandachtig naar, want jullie hebben vreemde ideeën over zelfkennis - dat je om zelfkennis te krijgen bepaalde oefeningen moet doen, dat je zou moeten mediteren, dat je van alles moet ondernemen. Maar het is heel eenvoudig. De eerste stap naar zelfkennis is tegelijk de laatste, het begin is meteen ook het einde. De eerste stap zetten is belangrijk, want zelfkennis is niet iets dat je van een ander kunt leren. Niemand kan je zelfkennis bijbrengen, die moet je zelf opdoen, het moet je eigen ontdekking zijn, en die ontdekking is niet iets enorms, iets fantastisch, maar iets heel simpels.

Uiteindelijk is jezelf kennen gewoon kijken hoe je gedrag is, wat je zegt, wat je doet in de dagelijkse omgang, dat is alles. Begin daarmee en je zult merken hoe enorm moeilijk het is je bewust van dat alles te zijn, gewoon te kijken naar de manier waarop je je gedraagt, de woorden die je gebruikt tegen je personeel, tegen je baas, de houding die je aanneemt tegenover mensen, ideeën en dingen. Gewoon je gedachten en je motivatie bekijken in de spiegel van je relaties, en je zult merken dat je, zodra je kijkt, verbeteringen aan wilt brengen, je zegt: "Dit is goed, dat is fout, ik moet dit doen in plaats van dat".

Als je jezelf bekijkt in de spiegel van je relaties, benader je wat je onder ogen krijgt met veroordeling of met rechtvaardiging, zodat je een vertekend beeld ziet. Terwijl je, als je in die spiegel gewoon kijkt naar je houding tegenover mensen, ideeën en dingen, als je alleen maar de feiten ziet, zonder een oordeel, zonder te veroordelen of te aanvaarden, zult merken dat die waarnemeing als zodanig al tot handelen leidt. Dat is het begin van zelfkennis.

Naar jezelf kijken, observeren wat je doet, wat je denkt, waardoor je gemotiveerd en gedreven wordt en toch niet veroordelen of rechtvaardigen, dat is een bijzonder moeilijke opgave, want je hele cultuur is gebaseerd op veroordelen, op beoordelen en evalueren; je bent grootgebracht met: "Doe dit wel en doe dat niet". Maar wanneer je in de spiegel van je relaties kunt kijken zonder het tegengestelde te creëren van wat je te zien krijgt, zul je ontdekken dat zelfkennis geen einde heeft.

Zie je, op onderzoek naar zelfkennis gaan is een naar buiten gericht proces, dat zich later naar binnen richt; we kijken eerst naar de sterren en dan naar ons eigen innerlijk. Op eenzelfde manier zoeken we naar het werkelijke, God, geborgenheid, geluk in de wereld van het feitelijke; en als we het daar niet vinden, richten we ons naar binnen. Dit zoeken naar de innerlijke God, het hogere Zelf, of hoe je het noemen wilt, houdt door zelfkennis volkomen op en dan wordt de geest heel rustig, niet door een bepaalde discipline, maar louter door inzicht, door te kijken, door zich ieder ogenblik, zonder ergens voor of tegen te kiezen, bewust te zijn van zichzelf.

Zeg nu niet: "Ik moet me ieder ogenblik bewust zijn van mezelf", want dat is alleen maar weer een blijk van een dwaze wens ergens te willen komen, in een bepaalde toestand te willen raken. Het komt erop aan je bewust te zijn van jezelf en dat te blijven, zonder daarmee een verzameling aan te leggen, want zodra je dat doet, ga je vanuit die verzameling als centraal punt, oordelen.

Zelfkennis is niet een proces van verzamelen, het is een proces waarbij je van ogenblik tot ogenblik binnen je relaties ontdekkingen doet.

Jiddu Krishnamurti, Bombay, 20 februari 1955
uit Krishnamurti, een kennismaking, Synthese-Mirananda 2002, p155-156

zaterdag 21 juli 2007

Eén stroom

Soms gaat hij vlug
soms traag,
soms is hij breed,
soms groeft zich een weg door 't landschap
diep liggend, onzichtbaar en verborgen.

Gelaafd zwelt hij
dor en dorstig krimpt hij
zijn aard doch is beweging
immer grillig, niet op, maar neer

Zonder inspanning wentelend
zoekt hij zijn weg
de weg zonder weerstand
en gaat de weg alwaar hij niet kan gaan

Dan gaat hij breed en vol
in elke richting tegelijk
tastend naar een opening
even rustend, zijn aard
nog steeds beweging

Wentelend, grillig kolkend,
turbulent en krachtig
op zijn weg nemend en zuiverend
ruimte gevend aan het nieuwe
zijn aard is beweging

De bron
de monding
één stroom
één en al leven

vrije tijd, open ruimte

zuinig met woorden kijken
aandacht schenken
kernachtig mededelen
levend luisteren
aanwezig zijn zonder gisteren

ruimte laten aan wat wil zijn
langzaam schrijden
stap voor stap
gaan waar de aandacht je heen brengt
ontluiken zonder morgen

evenwicht tussen geruis en stilte
nederig nederstromend zonder spanning, zonder druk
vol van het nieuwe
ontdaan van het oude
verfrissend zonder oponthoud
tegelijk ver en dichtbij

vrije tijd
open ruimte
zonderen, ontdoen, loos
ontwikkeld broos
vol en ledig getijdenloos
eenvoud, geenvoud
stille rust

dinsdag 17 juli 2007

Een fabel

Een fabel

Er was eens, de manier waarop alle waar gebeurde verhalen beginnen, er was eens een wereld waarin alle mensen ziek en droef waren, en toch wilden ze allen bevrijd worden van hun pijn en geluk vinden. Op zoek naar dit geluk, baden ze, aanbaden ze, hadden ze lief en haatten ze, ze trouwden en voerden oorlogen. Ze kregen kinderen die zo ongelukkig waren als zijzelf en toch leerden ze die kinderen dat geluk hun recht was en hun uiteindelijk doel.

En op een dag, temidden van heel die gepijnigde wereld, klonk er een fluistering die aangroeide tot een schreeuw, dat er een Grote Leraar zou komen die omwille van zijn liefde voor de wereld en omwille van zijn wijsheid, voor degenen die leden, troost in hun verdriet zou brengen en zou tonen aan alle mensen ter wereld hoe ze blijvend geluk waarnaar ze allen zochten zouden kunnen vinden.

En om het blijde nieuws van de komst van de Leraar ruim te verspreiden werden organisaties en verenigingen gevormd, mannen en vrouwen over de hele de wereld reisden rond de wereld om te vertellen over de Leraar die zou komen. Sommigen baden tot hem dat hij vlugger zou komen. Sommigen voerden ceremonies uit om de wereld voor te bereiden om hem te ontvangen. Sommigen maakten diepgaande studies over vervlogen tijden toen andere grote Leraars waren gekomen, zodat door deze studies hem beter kunnen verstaan. Sommigen riepen zichzelf op voorhand uit tot discipelen, zodat er temminste enkelen zouden zijn om hem te omringen en te begrijpen als hij kwam.

Dan op een dag kwam hij. En hij vertelde de mensen overal ter wereld dat hij was gekomen om hen geluk te brengen, om hun pijn de helen en hun verdriet te verzachten. Hij zei dat hij zelf door veel verdriet en pijn is gegaan en zo zijn manier zijn huis van vrede, zijn Koninkrijk van eeuwig Geluk heeft gevonden. Hij vertelde hen dat hij gekomen was om hen te leiden en te wijzen naar die verblijfplaats. Maar omdat het pad leidend naar dat Koninkrijk steil en smal was, zei hij dat enkel zij die bereid waren alles wat ze verzameld hadden in het verleden opzij te zetten hem konden volgen. Hij vroeg hen hun Goden, hun religies, hun rituelen en ceremonies, hun boeken en kennis, hun families en vrienden opzij te zetten. En indien ze dat zouden doen, zei hij dat hij hen zou voorzien van voedsel voor de reis. Hij zou hun brandende dorst lessen met het levende water dat hij bezat en hij zou hen tot in het Koninkrijk van Geluk brengen waar hij voor altijd verbleef.

Dan begonnen de mensen die zo gedurende zovele jaren hadden voorbereid zich ongemakkelijk en verstoord te voelen. Ze zeiden : “Dit is niet de leer die we verwachtten en waarop we ons aan het voorbereiden waren. Hoe kunnen we nu afzien van al deze kennis die we met veel inspanning hebben verworven? Zonder deze kennis zou de wereld de Leraar niet begrijpen. Hoe kunnen we verzaken aan al deze prachtige rituelen en ceremonies waarbij we bij de uitvoering zoveel geluk en kracht ervaren. Hoe kunnen we afscheid nemen van familie en vrienden als we hen zo hard nodig hebben? Welk soort leer is dit nu ?”
En ze begonnen zich af te vragen onder elkaar: “Is het mogelijk dat dit inderdaad de Leraar is die we hebben verwacht ? We hadden nooit gedacht dat hij op deze wijze zou spreken en van ons zo’n verzaking, onthechting zou vragen.” En juist dezen die zich tot zijn discipelen hadden uitgeroepen, omdat ze meer vertrouwd waren met hem en zijn wensen kenden, voelden zich ongemakkelijk en in de war.
Na lang nadenken en mediteren zagen ze een oplossing voor hun problemen en dus licht in de duisternis. En ze zeiden: “Het is juist dat de Leraar komt om de wereld te helpen, maar wij kennen de wereld beter dan hij en we zullen dus als vertalers fungeren naar de wereld toe.”
En dus zeiden degenen die de kennis hadden: “Zijn vraag tot verzaking heeft geen betrekking op ons want de wereld heeft onze kennis nodig en kan niet zonder, zo omville van de wereld gaan we door met het zoeken naar kennis.”
En degenen die de rituelen en ceremoniën uitvoerden zeiden: “We hebben natuurlijk afgezien van alle riten en ceremonies omwille van eigen voordeel, we hebben ze niet meer nodig, maar omwille de wereld zullen we ze verder uitvoeren, anders zou de wereld lijden. Dus gingen ze door met het bouwen van Kerken en Tempels om rituelen uit te voeren, dit alles om de wereld te helpen, en ze waren te druk bezig om te luisteren naar de Leraar.
En de enigen die bereid waren tot onthechting waren zij die hun huis en familie verlieten omdat ze vrij wilden zijn van plichten en verplichtingen. En ze kwamen naar de Leraar toe en zeiden: “We hebben alles achtergelaten om u te kunnen volgen, kunt u ons geen gemakkelijke job aanbieden waarbij we voor u kunnen werken en ook in ons levensonderhoud kunnen voorzien.”
Er waren enkelen, die alles opzij zetten en aan de voeten van de Leraar zaten, en probeerden van hem te leren hoe ze de hongerigen en dorstigen zouden kunnen voeden of te drinken geven. Deze mensen dachten dat zijn kennis eerder behulpzaam zou blijken voor de wereld dan kun eigen kennis; dat zijn éénvoud makkelijker zou kunnen begrepen worden dan hun ingewikkeldheden; dat de Leraar wel best zou weten als hij zei dat rituelen en ceremonies niet nodig zijn voor het vinden van het geluk dat hij hen bracht; dat je in je hart kunt onthecht zijn van familie of vrienden zonder ze fysiek in de steek te laten.

Maar de anderen benaderden hem omwille van hun zelfzuchtigheid en ijdelheid. Zij zeiden: “De wereld heeft het brood van de Leraar niet nodig, maar een bijzonder gebak waarvan wij over het recept beschikken. De wereld heeft het water dat dorst lest niet nodig, maar enkel de wijn uit onze vaten. De woorden van jullie Leraar zullen de wereld niet vooruit helpen, want ze zijn te éénvoudig en de wereld kan de betekenis ervan niet verstaan. Wij hebben ingewikkelde theoriën om de ingewikkelde problemen van de wereld een oplossing te bieden en ze zijn begrijpelijk voor de wereld.”
Slechts weinigen van hen die zeer enthousiast zijn komst hadden aangekondigd kwamen dus luisteren naar de leer die hij bracht.
Er waren enkelen die zeiden: “ Dit is niet de Leraar die we verwachtten, dus we zullen doorgaan met de voorbereidingen voor de komende echte Leraar.” En de anderen bouwden muren en omheiningen rond hem zodat niemand bij hem raakte zonder de poorten te openen.
Na enkele jaren ging hij weg en toen bouwden dezelfde mensen die hem prezen als goddelijk geïnspireerd, nieuwe Kerken in zijn naam en vonden nieuwe en uitgebreide rituelen en ceremoniën uit om hem te eren, en ze bouwden een nieuwe religie gebaseerd op een leer die hij hun niet heeft gegeven. En de wereld leed verder en riep om hulp.

Jiddu Krishnamurti, uit: 'From Darkness to Light: Poems and Parables: The Collected Works of Krishnamurti Volume One', 1980, Harper & Row

Denken, benoemen, ik en het onbekende. Autoriteit, onderzoek en die ommekeer.


De gedachtenstructuur ontstond toen we namen aan de dingen gingen geven om ze van elkaar te onderscheiden. We zagen het licht en noemden het de zon. De lichtbron die ons elke dag bezoekt, hebben we de naam zon gegeven. Zij geeft ons licht en warmte, heeft een genezende werking en doet planten en levende wezens groeien. 'Zon' is de naam die we aan het object gegeven hebben. Ook het woord 'object' is een naam die we gegeven hebben aan wat we waarnemen.


Dit namen geven en onderscheid maken is noodzakelijk geweest omdat we met al die zaken samenleven. We leven samen met wat we de zon, de maan en de sterren noemen, als medebewoners van onze planeet. Het was noodzakelijk ergens een naam aan te geven, zodat je erover kon praten. We zagen een object en noemden dat 'boom'. Een boom is ons bedenksel. Of we noemden iets 'paard', 'kat' of 'hond'. Begrijpen jullie dat? Namen geven en onderscheid maken maakt deel uit van de menselijke beschaving en is noodzakelijk voor het vormen van samenlevingen. Verwoorden is nodig om te communiceren.


Een kind wordt geboren en krijgt een naam. Het heeft een vorm en bepaalde eigenschappen. Je leert het kind onderscheid maken en zegt:"Dit is je naam; je bent blond, bruin of zwart, lang of kort, je bent sloom." (De hersenen bewegen niet snel en dan noemen we het kind sloom.)


Zo geef je alles een naam en het kind moet je beschrijvingen leren kennen en er zich mee identificeren. Vervolgens begint het erin te geloven en raakt er vervolgens van overtuigd dat iets zus of zo is. Het identificeert zich met bepaalde kenmerken en gedragspatronen in het gezin en de maatschappij. Zo wordt het 'ik' opgebouwd. Dat wat aanvankelijk werd bedacht om makkelijker met elkaar te kunnen communiceren en de een van de ander te onderscheiden werd iets heel stars, waardoor een kind opgroeit met het idee dat er zoiets als een ego in het lichaam aanwezig is.


De bron van het ik, het 'zelf', zijn de gedachten en het vormen van begrippen en ideeën. Wanneer de conditioneringen waarmee het kind is opgevoed zich roeren, zegt het kind: "Ik ben boos", "ik ben jaloers", "ik ben een Belg", "ik ben katholiek". De idententiteit is tot een systeem geworden, los van het leven. Dit geconstrueerde en gemanipuleerde 'zelf' kan niet voorbij het denken gaan. Ik hoop dat jullie dit inzien. Het is een deel van het bekende.


Wanneer het ik-bewustzijn of de beweging van het denken met het onbekende in contact wil komen, zal het het onbekende vertalen in termen van het bekende. Het kan niet anders. Het kan beschrijven, meten, definiëren en evalueren, en wil dat vervolgens ook doen met het onbekende, het alomvattende, het goddelijke. Het wil het een naam geven om het te kunnen onderscheiden.


Hoe kan het alomvattende überhaupt aangeduid worden door een woord? Hoe kan datgene wat heel en ondeelbaar is, gedefineerd worden? Om het te definiëren moet je het onderscheiden van iets anders, terwijl dit juist de ondeelbare totaliteit van het leven is. Het mysterie van de onderlinge verbondenheid van al wat leeft. Dat mysterie van verbonden zijn noemen we het goddelijke, god. Het is uit zichzelf ontstaan en houdt zichzelf in stand. Het is geen schepping van het menselijke brein en heeft niets te maken met menselijk denken, taal of kennis.


Het menselijk brein kan het onbekende,
het onmeetbare,
het onnoembare,

niet bereiken door er namen aan te geven. Is dat duidelijk? De beweging van woorden, begrippen en ideeën is volkomen irrelevant voor het onderzoeken van dat wat voorbij tijd en ruimte, voorbij vorm en voorbij persoonlijk of onpersoonlijk ligt.


Zien we dat de bewegingen van het mentale, in welke richting ook, de mutatie van het bewustzijn in de weg staan?



Het denken is van belang op het fysieke niveau, begrijp me alsjeblief niet verkeerd. Men moet zich kunnen bewegen: in een auto of bus rijden, van alles afweten over voeding, kleding en gezondheid; op die gebieden zijn gedachten absoluut relevant en dienen we er op een accurate manier gebruik van te maken, zonder enige verwarring of bijgelovige fantasieën. Ten aanzien van de werkelijkheid, de goddelijkheid en de essentie van het leven is die activiteit echter volkomen irrelevant en kan ze een groot obstakel vormen.


Ratio moet ons niet gevangen houden, het denken moet ons niet binden. Is dat mogelijk? Kunnen alle psychologische structuren die het denken gecreëerd heeft, opzij geschoven worden, zodat er geen enkele autoriteit meer is inzake begrippen over god, het goddelijke en de werkelijkheid? Kan ons denken totaal gezuiverd worden van elke autoriteit in naam van religie en spiritualiteit, van zowel traditionele als moderne autoriteiten?


Zie alstublieft dat er geen onderzoek mogelijk is als ik de autoriteit van welke ideologie of opvatting over de werkelijkheid dan ook, accepteer. Het accepteren van autoriteit maakt werkelijk onerzoek onmogelijk. Dan speel je het spel van projecteren van wat je aangenomen hebt, erdoor geobsedeerd raken en je erop concentreren. En wanneer je door die eigen projectie vervuld wordt, denk je dat je verlicht bent. Dat hebben we tot nu toe met onszelf gedaan. In naam van religie en spiritualiteit is er een enorme verspilling van kostbare energie en prachtige mensenlevens geweest.


Dus zeggen we tegen onszelf: "Weg met alle autoriteit! Ik wil op een niet-autoritaire manier onderzoeken. Niet als een hindoe, moslim, christen of boeddhist, maar als een mens."


Is dat mogelijk? Of hebben we bepaalde voorkeuren en vooroordelen ten aanzien van god? Of over een leven na de dood of over reïncarnatie? Accepteren we of verwerpen we deze therieën? Onderzoek is niet mogelijk zolang we blijven beamen of ontkennen, accepteren of verwerpen. Elk moment van verwerping of acceptatie schept een zekere spanning.


Wanneer het neuro-chemische systeem gespannen is, is er geen ontspanning mogelijk en dus geen stilte. Als je dus wilt onderzoeken moet je het hele neuro-chemische systeem bevrijden van het accepteren van autoriteit. Dat is de basis! De mutatie moet in het neuro-chemische systeem beginnen, in de trilling van elke cel.


Kunnen we tegen onszelf zeggen: "Ik weet niets over god of het goddelijke, en ik accepteer niets wat anderen ervaren hebben of weten." Hebben we die onbevreesde nederigheid om onszelf in die toestand van innerlijke leegte te brengen? Dat is de cruciale vraag, dames en heren. Mutatie is geen woordenspel of wat spelen met ideeën, maar gaat over de kern van het leven.


De eerste stap is dus de bevrijding van het bewustzijn van elke autoriteit, zodat je nooit meer naar het verleden kijkt en niets dat je hebt waargenomen in het heden naar het verleden schuift en vervolgens interpreteert. Dat wil zeggen dat je bereid bent, met elke zenuw en cel, om een liefdesrelatie met het onbekende aan te gaan, zonder iets te interpreteren of zelfs maar te herkennen of te omschrijven. De eerste stap is de belangrijkste. Als er bij de eerste stap geen vrijheid is, komt zij nooit.


Als we in de donkere hoeken van onze geest bepaalde remmingen en voorkeuren hebben, bijvoorbeeld wanneer transformatie door mij gekoppeld wordt aan Ramana Maharshi, Ramakrishna of Boeddha, gaat mijn bewustzijn heimelijk al in een bepaalde richting, omdat ik denk te weten wat verlichting is. Of ik wil J. Krishnamurti volgen, het grootste licht van deze eeuw, dat een paar jaar geleden nog helder straalde. Als we onze favoriete eindbestemming hebben, onuitgesproken misschien, maar ergens in een hoekje van ons bewustzijn, en onder het mom van onderzoek ernaar snakken om deze vooraf bepaalde doelen te bereiken, ben ik al ten prooi aan autoriteit, wie het ook is, dood of levend.


De vrijheid bij de eerste stap is cruciaal. Je kunt je niet de luxe permitteren om een theosoof, een hindoe, een volgeling van Krishnamurti, Ramana of wie dan ook te zijn en dan zeggen: "Ik ga onderzoeken wat vrijheid is, onvoorwaardelijke vrijheid." Het vereist discipline om de werkelijkheid van het leven niet een bepaald masker voor te doen en deze te conditioneren door de ervaringen van anderen, hoe groot en eerbiedwaardig ze ook mogen zijn.


Je kunt van ze leren, van ze houden, maar je kunt de waarheid niet laten afhangen van wie ze zijn of wat zij ervaren hebben. Begrijpen jullie wat het betekent om religieus te zijn?


Religieus zijn betekent de nederigheid en de onbevreesdheid hebben om alleen met het leven te zijn, zonder zich vast te houden aan een bepaalde autoriteit. En wanneer die autoriteiten opzij geschoven zijn, niet arrogant, maar met respect en dankbaarheid, omdat ze ertoe bijgedragen hebben dat we zijn wat we zijn, moeten we de fakkel verder dragen en niet bij het licht gaan zitten en het vereren.


Vervolgens moet ook de innerlijke autoriteit van het denken opzij geschoven worden: de verleiding om te denken dat de bewegingen van het denken en ervaren ons in contact met het goddelijke kunnen brengen. Als dat opzij geschoven kan worden.... dan kan de heilige leegte die stilte genoemd wordt, zich manifesteren. Op onze volgende bijeenkomst kunnen we misschien praten over de energieën die in die stille leegte verborgen zijn. (...)


Stilte is de essentie van meditatie. Voordat we het woord meditatie gebruiken, moeten we vertrouwd zijn met die leegte, die stilte. Ernaar kijken en er als het ware onze tanden inzetten, haar drinken. Ik hoop dat jullie me de gelegenheid willen geven om dat op onze volgende bijeenkomst te doen.
Vimala Thakar, Hartstocht voor het Leven, Altamira 1996, p42-47.








zaterdag 14 juli 2007

ik ben

ik ben de persoon die dit lichaam bestuurt
ik ben degene die kijkt, luistert, ruikt en voelt
ik ben iemand die deze herinneringen met zich meedraagt
ik ben hem die van daaruit weloverwogen keuzes maakt
ik ben degene die zich soms 'ns laat gaan
ik ben de verzamelaar van ervaringen en dingen
ik geef verklaringen en leg de dingen uit

OF

er is dit kijken en observeren van al deze dingen
er is stilvallen en aandacht die terug gegrepen wordt
er is een aanvoelen
er is genegenheid naar vele dingen
er is een gemis
er is een getroffen worden door schone en rauwe dingen
er is een glimlach, een gebaar, een geluid
er is inspiratie, een nieuwe aanpak,
er is actie
er is dit beeld van dit 'ik' dat voortdurend wordt bijgesteld en zich verdedigt

Is dit beeld=ik er nodig om in deze maatschappij te leven?
Kan het beeld opgegeven worden? Of is dit beeld er nodig omdat we in de vorm leven, in dit lichaam en in die zin beperkt zijn. Vanuit een centrum leven.
Of hebben 'ik ben' en 'er is' beide een plaats.

Misschien is het belangrijk onderscheid te maken tussen de twee velden...

donderdag 12 juli 2007

Vorm en Liefde

In de egoïstische toestand raakt de liefde verward met vorm en dus denk je dat je liefde in deze vorm is, in deze andere persoon. Je beseft niet dat ware liefde de herkenning van het vormloze in de ander is -- wat de herkenning van jezelf in de ander is.

Je kunt het in natuurlijke dingen makkelijker herkennen, en daarom moet je allereerst de wereld van de natuur ingaan en daar zoveel mogelijk vanuit de stilte, door Tegenwoordigheid, mee omgaan. Breng dat dan geleidelijk in je relaties met andere mensen.

Laat hen. Wees stil bij andere mensen, net zoals je bij de natuur bent. Voel het veld van aandacht dat naar buiten, naar hen stroomt. Luister, en terwijl je luistert moet je jezelf voelen als het bewust zijn, de Tegenwoordigheid.

Eckhart Tolle, E.Tolle's Findhorn-retraite, Ankh-Hermes 2007, p.13

  • Iemand vroeg me waarom ik met deze B-log begonnen ben. Wat ik ermee wil bereiken.
    Misschien wil ik enkel delen in de dingen waarmee ik bezig ben. Ik heb geen welomlijnde bedoeling. Een blog is vluchtig en actueel.
    Misschien ben je wel geraakt door iets, getroffen. Misschien lees je in stilte. Misschien wil je reageren. Alles is goed.

    In een lerende toestand,

vrijdag 6 juli 2007

Mentale Hygiëne

  • Laat het verleden rusten: onze herinneringen zijn niet zo betrouwbaar; de hersenen reconstrueren het verleden voortdurend; we maken daarbij denkfouten onder invloed van onze huidige ideëen en ervaringswereld. Voortdurend over het verleden nadenken leidt onze aandacht weg van wat er vlak voor onze voeten gebeurt.
  • Elke situatie is nieuw: behandel een situatie waar je al ervaring mee gehad hebt toch als een compleet nieuwe situatie. Routineus afhandelen vergroot de kans op fouten. Een bepaalde structuur of volgorde van handelen kan handig zijn; toch moet die altijd flexibel blijven.
  • Personen beoordelen, conclusies trekken daaruit: wees voorzichtig met oordelen over mensen. Hoe we een bepaald gedrag interpreteren, betekenis geven is vanuit onze beperkte kennis van zijn of haar omstandigheden, bovendien gekleurd door onze bepaalde geestesgesteldheid. Ons kijken is vaak gekleurd daar ons eigen standpunt en belang.
    De menselijke geest is bovendien niet zo coherent en consequent als we wel zouden wensen, het is niet omdat iemand eenmaal een bepaald gedrag vertoont, dat hij of zij altijd zo is.
    Onze eerste reflex bij een nieuwe ontmoeting is iemand afwegen. Dit komt voort van primitieve tijden waarin het belangrijk was te beoordelen of iemand gevaarlijk was. Ook in onze geciviliseerde maatschappij is het verstandig nog steeds aan onze veiligheid te denken. In de eerste plaats onze fysieke veiligheid. Het is heel moeilijk om in het veld van de psyche onze fysieke veiligheid te beoordelen. Bekijk het gehele beeld.
  • Een bepaalde taak volledig afhandelen zodat je die ook mentaal kan afsluiten, voorkomt onnodige zorgenmakerij. Handel stuk voor stuk af wat je moet doen. Hou je zaakjes bij. Schuif niet op de lange baan, stel niet uit. Voer uit en laat achter je.
  • Maak je geen zorgen over de toekomst: laat ruimte aan het heden om zich te ontplooien, plan niet te strikt, wees er beweeglijk in, laat ook voldoende vrije ruimte in je agenda als je het druk hebt. Dit zal je toelaten meer de tijd te nemen en de dingen grondiger te doen.
  • Bekijk het geheel van de situatie: verlies je niet in pietluttige details. Soms kan je hetzelfde bereiken via een andere weg.
  • Hou het simpel. Eenvoud siert en belast ons denken minder. Laat je niet opslorpen door iets, hoe veeleisend het ook is. Behoud je mentaal evenwicht (en je fysiek welzijn) ook bij stress, confrontatie, conflict. Wees voorbereid, bekijk iets grondig op voorhand zodat alle variabelen al eens bekeken zijn.
  • Verlies je niet in negatieve gedachten en emoties of gezocht positieve gedachten en emoties. Probeer de feiten te zien, zonder te vervormen. Laat een hele situatie zich ontvouwen voor je je oriënteert en oordeelt. Beweeg je mee in de flow. Kijk mee in de richting en kijk dan samen in jouw richting.
  • Denk als het functioneel is: denken is een instrument, al dan niet fijn afgesteld. Toch blijft het behelpen. Woorden, taal en denken zijn niet het ding zelf. Contact maken met de dingen kan beter zonder tussenkomst van taal en denken. Gebruik de intensiteit van je zintuigen, je waarnemingsvermogen om afstand teniet te doen.
  • Namen geven en benoemen van de dingen gaat soms te vlug: sta jezelf toe even te kijken, voelen, luisteren en dan pas te benoemen. Je waarnemen de ruimte geven, laat je toe nieuwe dingen te ontdekken. Deel niet te vlug alles in, probeer niet te vlug te ordenen, laat de dingen zijn wat ze zijn. Als begrijpen vasthouden is, is er geen soberheid en eenvoud mogelijk. De dingen kunnen loslaten en vergeten geeft ruimte. Toch is kennen en kunnen, onthouden en doen sterk verweven met elkaar.
  • Kijk naar de grond waarop iets opbloeit, breng de dingen terug tot hun essentie. Kijk naar de aard van het beestje. Kijk naar beweegredenen, wat iemand drijft. Kijk naar wat jou beweegt. Kijk naar de dingen die je bezighouden, die je aandacht vasthouden. Een essentie, een aard kan je niet rechtstreeks bekijken, moeilijk. Makkelijker is zijn spoor te volgen.
  • Multi-tasking: doe niet teveel dingen tegelijk. Doe de dingen stuk voor stuk, één voor één, stap voor stap. Ons denken is beperkt in zijn capaciteit. Handelen in een 'tunnelvisie' is een vorm van geweld.
  • Communicatie: wees zorgvuldig in je spreken en je luisteren. Wees duidelijk, onuitgesproken, inplicite vooronderstellingen in een gesprek leiden vaak tot misverstanden. Vergewis je er steeds van dat iemand begrepen heeft, wat je bedoelt hebt te zeggen. Herformuleer als dit niet het geval is. Taal is heel rudimentair. Wees zuinig met woorden. Spreken is zilver, luisteren goud. Electronische communicatie en geschreven taal leidt vlug tot misinterpretatie door het ontbreken van de toon, het stemvolume, de mimiek. Gebruik bij voorkeur vollediger communicatievormen.
  • Kiezen is geen wilsdaad: maak pas een keuze als iets duidelijk is. Bekijk het hele beeld. Er is maar één juiste keuze mogelijk. De vrijheid te kiezen geeft ons een enorme verantwoordelijkheid.


de zachtmoedigen

'En ik zag een nieuwe hemel en een nieuwe aarde', zegt de profeet in de Bijbel.' De grondslag van een nieuwe aarde is een nieuwe hemel - het ontwaakte bewustzijn. De aarde - de uiterlijke werkelijkheid - is daarvan slechts de uiterlijke afspiegeling. Het ontstaan van een nieuwe hemel en bij implicatie een nieuwe aarde zijn toekomstige gebeurtenissen die ons eens gaan bevrijden. Niets gaat ons bevrijden, omdat alleen het huidige moment dat kan. Dat inzicht is het ontwaken. Ontwaken als toekomstige gebeurtenis heeft geen betekenis, omdat ontwaken de verwezenlijking van Tegenwoordigheid is. De nieuwe hemel, het ontwaakte bewustzijn, is dus niet een in de toekomst te verwezelijken toestand. Een nieuwe hemel en een nieuwe aarde komen op dit moment in je op en als ze niet op dit moment in je opkomen, zijn ze niet meer dan een gedachte in je hoofd en komen ze dus helemaal niet op. Wat zei Jezus tegen zijn discipelen? ... 'het Koninkrijk Gods is bij u.'

In de bergrede deed Jezus een voorspelling die tot op heden door maar weinig mensen begrepen is. Hij zegt: 'Zalig de zachtmoedigen, want zij zullen de aarde beërven.' Wie zijn de zachtmoedigen en wat betekent het dat ze de aarde beërven?

De zachtmoedigen zijn de mensen zonder ego. Het zijn de mensen die ontwaakt zijn voor hun essentiële, ware natuur als bewustzijn en die essentie in alle 'anderen', alle levensvormen herkennen. Ze leven in de overgegeven toestand en voelen zo hun eenheid met het geheel en de Bron. Ze belichamen het ontwaakte bewustzijn dat alle aspecten van het leven op onze planeet verandert, ook de natuur, omdat het leven op aarde onlosmakelijk verbonden is met het menselijke bewustzijn dat het ziet en erop inwerkt. In die zin zullen de zachtmoedigen de aarde erven.

Er ontstaat een nieuwe soort op de planeet. Deze ontstaat nu en jij bent die nieuwe soort!

Eckhart Tolle, Een nieuwe aarde, Ankh-Hermes 2005, p.233
www.ankh-hermes.nl

OP EIGEN KRACHT

...Maar heel weinigen van ons weten hoe we moeten denken. De meesten van ons herhalen alleen maar wat ze in een boek heben gelezen of wat iemand ze heeft verteld, of hun denken is het product van hun eigen heel beperkte ervaring. Zelfs al reizen we de hele wereld rond en hebben we ontelbaar veel ervaringen, al leren we veel verschillende mensen kennen en luisteren naar wat ze te zeggen hebben, al bestuderen we hun gewoonten, hun religie, hun gedrag, we bewaren de herinnering aan dat alles en op basis daarvan vindt dat plaats wat we dan denken noemen.

We vergelijken, oordelen, kiezen en hopen langs die weg een enigszins aanvaardbare houding tegenover het leven te kunnen vinden. Maar dat soort denken is heel begrensd, het blijft tot een heel klein gebied beperkt. We hebben een ervaring, we zien bijvoorbeeld die boot op de rivier, of een dood lichaam dat naar de plaats van de verbranding wordt gedragen, of een dorpsvrouw die een zware last draagt - al die indrukken zijn feiten, maar we zijn zo ongevoelig dat ze niet tot ons doordringen om dan tot rijping te komen. En alleen als we gevoelig zijn voor alles om ons heen is er het begin van een andere manier van denken, niet beperkt door onze geconditioneerdheid...

...Dus als je niet door de bril van een of ander idee of geloof kijkt, maar er rechtstreeks contact mee hebt, zul je merken wat een bijzondere relatie er is tussen jou en dat waar je naar kijkt. Als je geen vooroordeel hebt, als je niet vooringenomen bent, als je open staat, wordt alles om je heen bijzonder interessant, uitermate bezield.
Daarom is het zo belangrijk als je jong bent al deze dingen op te merken. Wees je bewust van de boot op de rivier, kijk hoe de trein voorbijgaat, zie de boer een zware last dragen, heb oog voor de luiheid van de rijken, de trots van de ministers, van de belangrijke mensen, van al degenen die denken dat ze heel veel weten - bekijk ze alleen maar, bekritiseer ze niet. Zodra je ze gaat bekritiseren, sta je niet in relatie tot ze, heb je al een barrière opgeworpen tussen jou en hen, maar als je alleen maar kijkt, zul je een directe relatie hebben met mensen en dingen. Als je oplettend en scherp kunt waarnemen, zonder te veroordelen, zonder een conclusie te trekken, zul je merken dat je denken verbazend helder wordt. Dan leer je de hele tijd.

Overal om je heen is geboorte en dood, strijd om geld, om aanzien, macht, het eindeloze proces van wat wij leven noemen. En vraag je je niet af, zelfs als je nog heel jong bent, waar het allemaal om gaat? Kijk, de meesten van ons willen een antwoord, we willen dat ons verteld wordt waar het allemaal om gaat. Daarom nemen we een politiek of religieus boek ter hand of vragen we iemand die het ons wil vertellen, want het leven is niet iets dat je aan de hand van een boek kunt begrijpen. Net zo min als je de betekenis ervan kunt ontdekken door iemands volgeling te worden of door een of andere vorm van gebed. Jullie en ik moeten er op eigen kracht inzicht in krijgen - iets wat alleen kan als we klaarwakker zijn, heel alert, waakzaam en oplettend, met interesse voor alles om ons heen. Dan zullen we ontdekken wat het betekent echt gelukkig te zijn.

De meeste mensen zijn ongelukkig. En ze zijn ongelukkig omdat hun hart niet van liefde vervuld is. De liefde zal opbloeien in je hart als je geen barrière opwerpt tussen jou en een ander, als je mensen tegemoet treedt en bekijkt zonder over ze te oordelen, als je gewoon maar die zeilboot op de rivier ziet en ervan geniet hoe mooi dat is.

Laat je waarneming van de dingen zoals ze zijn niet vertroelen door je vooroordelen, neem simpelweg alles waar. En door dat enkele waarnemen, door dat gewaarzijn van bomen, vogels, van hoe mensen lopen, werken en glimlachen, zal er innerlijk iets met je gebeuren.

Als dat bijzondere feit je niet overkomt, als er geen liefde opbloeit in je hart, heeft het leven heel weinig te betekenen. En daarom is het zo belangrijk dat de leraar ertoe wordt opgevoed je te helpen de betekenis van al die dingen te begrijpen.

Jiddu Krishnamurti, Denk daar maar eens over na, Synthese 2005, p83-86
http://www.synthese.ws/

woensdag 4 juli 2007

To purify youself...

... you must wash away all external defilements,
remove all obstacles from your path,
seperate yourself from disorder,
and abstain from negative thoughts.
This will create a radiant state of being.
Such purification allows you to return to the very beginning,
where all is fresh, bright, and pristine,
and you will see once again
the world's scintillating beauty.

Morihei Ueshiba, The Art of Peace, Shambhala Classics 2002, p 59

  • Om jezelf te zuiveren moet je all onreinheden aan de buitenkant wegwassen, alle obstakels uit de weg ruimen, jezelf ver weg houden van onevenwicht en je onthouden van negatieve gedachten. Dit zal een stralende manier van zijn voortbrengen. Dit soort zuivering laat je toe terug te keren naar het Begin, waar alles fris, helder en puur is. Je zult terug de tintelende schoonheid van de wereld zien. (vert JDW)

The tide

Consider the ebb and flow of the tide. When waves come to strike the shore, they crest and fall, creating a sound. Your breath should follow the same pattern, absorbing the entire universe in your belly with each inhalation. Know that we all have access to four treasures: the energy of the sun and moon, the breath of heaven, the breath of earth, and the ebb and flow of the tide.

Morihei Ueshiba, The Art of Peace, Shambhala Classics 2002, p.48

  • Beschouw eb en vloed van het tij. Wanneer de golven op het strand beuken, hellen ze over en vallen in de branding, een geluid makend. Je adem zou hetzelfde patroon moeten volgen, bij elke inademing het hele universum in je buik opnemend. Weet dat we allen beschikken over vier schatten: de energie van zon en maan, de adem van de hemel, de adem van de aarde, en eb en vloed van het tij. (vert JDW)

dinsdag 3 juli 2007

Meditation

MEDITATION is never the control of the body. There is no actual division between the organism and the mind. The brain, the nervous system and the thing we call mind are all one, indivisible. It is the natural act of meditation that brings about the harmonious movement of the whole. To divide the body from the mind and to control the mind with intellectual decisions is to bring about contradiction, from which arise various forms of struggle, conflict and resistance.

Jiddu Krishnamurti, Meditations, Shambhala Classics 2002, p.85
(selections by Evelyne Blau)
  • Meditatie is nooit het beheersen van het lichaam. Er bestaat geen echte scheiding tussen het organisme en de geest. De hersenen, het zenuwstelsel en dat wat we de geest noemen zijn een eenheid, onscheidbaar. Het is de natuurlijke meditatie die een harmonieus bewegen van het geheel voortbrengt. Het lichaam onderscheiden van de geest en de geest beheersen met verstandelijke beslissingen, doet tegenstrijdigheden ontstaan, waaruit verschillende vormen van strijd, conflict en weerstand opkomen. (vert JDW)

zondag 1 juli 2007

Discipline comes naturally when there is learning
Jiddu Krishnamurti, Ojai 1966, 2nd of 6 talks

California has one of the most beautiful climates in the world, perhaps rather hot, especially in the south; and it seems to me it should produce a marvoulous society, a society which is totally different from that which it is now; a society which is highly disciplined - I am using that word with great care, and we shall go into the meaning of the word presently - a society that's not wholly materialistic, as it is now; a society that is not self-centered in its progressive acquisitiveness; a society that has deep inward life, not everlasting entertainment, amusement, and various forms of thrills.

It seems to me (...), the world is looking and more or less copying America, trying to bring about prosperity. The world of cinema, the world of entertainment, football (...) are being imitated all over the world. And one asks oneself, if one is at all serious, (...) this real question. What is America producing, apart from cars, going to the moon, technological advancement, prosperity, great concerts, museums, (...); what is it actually giving? Apart from literature, which is a form of entertainment, apart from new sectarian dogmatism, or experimentation in the field of narcotics and LSD (...), what actually is this country bringing about?

Shouldn't we know, shouldn't we ask, shouldn't we demand, not only of ourselves, but also of those people who are attempting to create a different world, a different society, especially the politician? And the politician, obviously will never create a new world, nor the priests. One has to ask oneself, (...), and ask oneself not out of curisity but out of some deep despair and anxiety, ask oneself what it is all about. Where are human beings going?

We have asked this question of some very prominent people, Americans, and unfortunately they have no answer; nor have they an answer in the East, either. They have some speculative formula, a hope; but you cannot build a society on hope, or on a formula.

A society can only be built by a small group of people, a dedicated people who are not persuaded by ambition, greed, by the principle of pleasure. And so, as you are ging to listen to these talks and discussions, (...), I wonder what your own answer is - not a speculative answer, not an answer based on hope, on some fantastic myth.

If you examine the world, (...), surely one asks oneself where the new seed is taking place - a new culture, a new society, a new mind, not fashioned by the mold of the old pattern, not belonging to any particular religion, class, sect, nor doing all the immature things that one does. (...) But of those who have perhaps put this question to themselves seriously, especially in a climate like this, where there is a great deal of leisure, where you can sit under a tree and look at the blue sky, where the climate is gentle, where there is plenty of food, clothing, great prosperity; what is the outcome of this? Is it lost? Is this country already on the decline, never having matured? And that's a difficult word also, maturity.

And who is going to answer this question? Some philosopher? Some scientist? Someone who has studied history deeply and has all the information, what this society should be, what it will become? Or shall one turn to some clairvoyant, some visionary, some phony individual with some ideas? Who is going to answer this? And it seems to me, we human beings right through the world have no faith in anything anymore, neither in the gods that man has invented out of his fear, nor in the scientist, nor in the politicians, nor in the books and the theologians with their conditioned thoughts.

As one cannot possibly put faith in any of these people, and having no fundamental faith in oneself because one is so uncertain, confused, torn by innumerable desires; as one cannot possibly allow oneself to be led by another, or follow anohter, one has to find an answer for oneself as a human being.

If you answer it as an individual, (...) then you are answering it from an inclination, from a temperament, from a conditioned, narrow little individual experience, a narrow little hope; and your answer will invariably be rather infantile, immature; it has no meaning at all because the problem is much greater than the individual mind that is tackling it.

The challenge is immense, and to meet that challenge one has to meet it with the understanding of the whole of the human world: the wars, the starvation, the underdeveloped countries, the overpopulation, the extravagance of the rich and the difference of the poor class, and so on - the world, what is going on in the world actually at the present time. If one can look at it totally, (...), look at the whole phenomenon totally, then I think we shall find the answer - which may not be according to your like and dislike, what you want it to be. Otherwise, if one doesn't find a real, significant answer to this, our live become rather shoddy, meaningless.

To understand this thing - I mean by that word understand not an intellectual comprehension; that's fairly easy, intellectually to see why all the civilisations, cultures have ended, and from that study come to a conclusion and say, "America should be this," or "The world should be that." That's not understanding. That's merely an intellectual analysis of what should be. Nor does understanding come into being with an emotional, sentimental, hopeful outlook. Understanding has nothing whatsoever to do either with the intellect or the emotions; and as most people are rather emotional, their response is sentimental, rather cruel, thoughtless.

We are using that word understanding. This takes place only when the crises is great and you have no answer to it, and therefore your mind becomes completely silent; and in that silence there is an understanding. This must have happened to all of us. When you are faced with something to which you cannot possibly find an answer, you try everything; you consult, you talk it over, you inquire, you go through all the analyses, and so on, and yet there is no answer. Suddenly, when you have put it aside, as it were, there is an understanding, there is clarity, because the mind at a certain moment has become extraordinarily quiet with regard to that problem, and it is only then that there is an understanding.

But to answer this question, which is a tremendous challenge that's going on right through the world, you have no answer. You can pretend you have an answer, or answer according to the Catholic or the Protestant ideas; then we are back again with the same old issue. But to understand this immense problem, to bring about that complete quiescence of the mind so that it can observe, not from a particular individualistic point of view, demands great discipline.

We are using that word discipline not in the military sense, nor in the orthodox religious sense. Generally that word implies conformity, cultivating certain habits, suppressing, forcing, adjusting; and all that is implied in that word discipline, generally, but we are using that word quite differently. The root meaning of that word discipline is to learn. Because if there is no right discipline, the mind cannot possibly find an answer to this, the answer in which is implied the meaning, the structure, the whole of life.

To understand there must be discipline. (...) Understanding is not the outcome of the intellect, or of emotion, of sentiment. As we said understaning comes when the mind is really very, very quiet, has no movement at all in any direction. When you observe a tree, if you have ever done it, when you look at a tree, your mind never observes the tree. It observes the image it has created about the tree, and that image is always moving; it is never quiet. It is being added to and taken away from. It is only when the mind is very quiet, really observant, without any movement, that it observes the actual fact of the tree.

Any problem, especially this problem that is confronting us, the crisis in the whole consciousness of man, can only be understood, and therefore answered radically, when that understanding is the outcome of discipline; and by discipline we do not mean drill, conformity, enforcement, adjustment through fear, through punishment, all that. Discipline comes naturally when there is learning. So, one has to go into this question of what learning is. Learning, surely, is always in the active present. I am always learning, always in the present, active. That active present of learning ceases when it has become the past: I have learned. (...)

What we generally do is, having learned, having accumulated knowledge, a technology and so on, with that we act; or in that acting after we have learned, we learn more, and add more to what we have already known. Right? This is what we are doing all the time. I learn from an experience and store that experience as memory, as knowledge, and a further experience is translated according to what I have accumulated, and so I'm always adding and therefore never learning. Learning is an active present: and therefore learning is action- not having learned, act. Then action has a totally different meaning. Then you are always learning; therefore, life is always new; therefore, there is never a moment of having learned and action from that past, and therefore conflict with the present or with the future.

That demands great attention, great awareness. It's very easy for most of us, having gathered information, experience, storing that up, which we call knowledge, and from that knowledge to act. That's mechanical. That doesn't need great energy. That doesn't need great attention, awareness, intensity. But if one understands the meaning of that word learning, then it is an actual movement in the present all the time, and therefore never a moment of accumulated knowledge, and action from that.

To learn is to be extraordinarily aware, not aware of what you already know, which becomes-please follow all this- the so-called unconscious. You are following this? Is this all rather a puzzle? Bien. To me there is no unconscious. The unconscious is one of the fashionable things nowadays - to investigate it, to go into it, to examine it, examine your dreams, you know all that circus that goes on. There is only consciousness. It's like a field. Either you take the whole field into view, into observation, or you take one corner of it and call that the unconscious, this the conscious, this action, that something else, which we'll go into.

Learning becomes extraordinarily vital, and it brings great energy because in that there no conflict. You follow? Because now our energy is dissipated, lost between what has been accumulated through learning, through experience, through information, and so on, and the action; and hence there is a contradiction, there is a waste of energy; and our life is a contradiction, and therefore it is a constant dissipation of energy.

Please, I hope you are not merely listening to the words, but rather observing your own activity of your own mind. Because it will be utterly meaningless to listen to these talks, just hearing the words, going away either appreciating it or saying, "Well, that's old stuff." But if you are aware, not only of what the speaker is saying, but also of youself in relation to what is being said, then the act of listening has great significance; then you are discovering for yourself actually what is taking place. It is of great importance also to find out how to listen. We hardly ever listen. Either we are too occupied with our own problems, with our own point of view, with our own amusements, with guarding ourselves, protecting ourselves - the 'ourselves' being the image that we have built about ourselves - or, when we do listen, we are interpreting, agreeing or disagreeing, coming to a conclusion, or comparing with what we already know. So actually you're never in the act of listening. If you are aware of all this, that very awareness is discipline. As we said, the word discipline implies learning - never having learned. That's what modern education is doing - having learned, apply. But learning (...) demands a great deal of awareness - awarenes of the machinery of your own thought and feeling; awareness without choice, obviously. The moment you choose, or say, "This I like, this I don't like," you are introducing a factor of choice. Whereas, if you are merely aware of your own machinery of thought, feeling, pleasure, displeasure, experience, knowledge, and all the rest of it, just to be aware without any choice, then you are in a state of learning; and in that state there is no dissipation of energy. On the contrary, your mind becomes astonishingly alert, alive, and therefore very sensitive; and such a mind that is alive, sensitive, learning, and so energetic, needs no drug of any kind, no stimulation, because then learning is a challenge itself, and the response to that challenge is the act of learning.

Such a mind can answer this question, this challenge: Is there actual significance to living, not an invented significance, either of the existentialists, of the Catholics, or of the drug friends, and so on and so on, but an actual deep significance which you have found out for yourself? Then out of that a different society can come into being.

Our society, as it is, has no meaning - three meals a day, a house, comforts, and all the rest of it. If you would go further into this, one has to understand this whole principle of pleasure. (...)

Question: If it's a question of the individual learning for himself, doing for himself, by learning what the necessary thing is in the moment as it arises, if he's busy, occupied in that, how can he be going after life?(...)

K: Sir, life is learning, isn't it. Life is a movement, an endless movement. It's like a vast river of great depth, with a great volume of water, moving endlessly. And to learn about it is to observe it choicelessly, to be with it endlessly; and that movement of being with it is the creation of a new society. You don't have to learn and then go out. You see, sirs, one does not actually (...) observe what one is thinking, feeling, one's motives. When one is aware of all that, if there is an awareness, and if it is a discriminative awareness, then it ceases to be awareness. Awareness is to be aware of everthing: to be aware of the people sitting here, the colors, the trees, the light on the leaf, the noise, to see the mountains, the movement of wind among the leaves. Awereness is not concentration. Again we can't go into that now. But to separate life and the individual, and to learn about the individual, is to create a chasm of contradiction and misery. The individual, the human being is life, is you and me. Unfortunately that life has been divided into nationalities, into groups, into sects, into beliefs (...).

To learn about the whole movement of existence is to be aware of this vast field. The question is not a division between life and action, learning and creating, but rather how to look at this whole field of life. You understand, sirs? I hope my question is clear. (...) You know, to look at the whole world (...), to look at this world as a whole (...), to see this whole enormous movement - which is the human movement, the agony, the despair, the love, the tragedies, the jealousies, oh, all the travail of human anxiety - just to see the whole of that, that is the real problem. Is it possible to see the whole of it, not intellectually? If you see the whole of it at one look, with one glance, then you'll have the answer. Then you are no longer looking at the world as an individual; then you are no longer thinking of the world in terms of East and West, communist and noncommunist...

The question is: Is it possible for us to look at this whole thing, this whole division, contradiction, this misery, this battle, as a whole? If you are capable of looking at it as a whole, totally, then the answer will be total, not particular. And it's only that answer that's going to solve any problem, whether it's an individual problem, or a political, economic problem - but to see the whole of it demands your complete attention.

When you are really very attentive - we mean by that word when you are giving your mind, your heart, your nerves, your ears, your eyes, your brain, your mind, everything - in that attention there is no observer at all, and therefore the observer is the observed. There is only attention. (...)

Question: I would like to know, along with the quiet, still mind, what happens to the body?

K: The body is also quiet. We divide the body, the mind, the brain, the heart, the feeling and thought - you follow? You know sirs, this is really a very complex question. You can still the body by doing various kinds of tricks: by tranquilizers, pills, or your own particular tranquilizer, by thought, repetition of words and sitting in a certain posture, breathing in a certain way; you can absolutely bring about a quietness of the body. That has been done, but the mind remains at the end of it equally petty and shoddy. We are concerned with the whole process, not just one part of it. (...)



Jiddu Krishnamurti, October 30, 1966, The Collected Works, part 17, p.56.
Available as audio-CD: Real Revolution disc 3 of 10, http://www.pathless.com/